Kardiomiopatia przerostowa u kota jest schorzeniem, które polega na utracie zdolności mięśnia sercowego do efektywnego skurczu. Jego przyczyną jest pogrubienie ściany komory serca oraz mięśni brodawkowych, co prowadzi do niewydolności układu krążenia.
Kardiomiopatia stanowi bezpośrednie zagrożenie dla życia zwierzęcia i występuje u nawet 70 proc. wszystkich kotów leczonych kardiologicznie.
Kardiomiopatia przerostowa
Zamiany wynikające z kardiomiopatii mogą dotyczyć zarówno prawej, jak i lewej ściany komory serca. Najczęściej schorzenie to dotyka drugiej z nich. Ściana komory mięśnia sercowego u kota traci elastyczność i staje się coraz grubsza. Prowadzi to do problemów z efektownym kurczeniem, a także niedostateczną objętością krwi podczas rozkurczu. W zaawansowanym stadium schorzenie to może wywołać zastoinową niewydolność serca. Obniżenie objętości pompowanej krwi prowadzi do niedotlenienia tkanek i komórek, a tym samym obniża ogólny poziom energii kota. Zwiększa się ryzyko wystąpienia zakrzepu w lewym przedsionku, co naraża zwierzę na rozwój choroby zakrzepowo-zatorowej. Mięsień sercowy kota jest też niedostatecznie ukrwiony, w związku z czym rośnie ryzyko zawału.
Objawy kardiomiopatii
Kardiomiopatia u kota może się przez dłuższy czas rozwijać całkowicie bezobjawowo. Rozpoznanie schorzenia najczęściej następuje przypadkowo, np. podczas rutynowego badania klinicznego u weterynarza. Koty przechodzące kardiomiopatię bezobjawowo najczęściej cierpią na jej łagodną odmianę. Schorzenie to może jednak przyjąć również postać umiarkowaną lub ciężką. W takim przypadku schorzenie daje różne, niepokojące objawy. Kot może mieć trudności z oddychaniem, szybko się męczyć i stracić apetyt. Występuje też bolesność i obniżenie temperatury kończyn tylnych. Kardiomiopatia u kota objawia się ponadto sinicą, wymiotami i zapaściami. Symptomy te w są w większości niespecyficzne, dlatego mogą wskazywać na inne schorzenia.
Leczenie kota z kardiomiopatią
Kardiomiopatia u kota rozpoznawana jest na podstawie wywiadu z opiekunem oraz badania klinicznego. W diagnostyce tego schorzenia stosuje się m.in. USG weterynaryjne. Lekarz może wykryć np. obecność rytmu cwałowego, szmer skurczowy, nasilone uderzenia koniuszkowe czy stłumione tony serca. Nowoczesny ultrasonograf weterynaryjny jest całkowicie bezpieczny dla zwierzęcia. Leczenie kardiomiopatii w przypadku potwierdzenia nieprawidłowości przy jednoczesnym braku typowych objawów przebiega różnie. Niektórzy weterynarze zalecają jedynie monitorowanie stanu kota, podczas gdy inni od razu zapisują leki. Jeżeli natomiast objawy już wystąpiły, z reguły stosuje się leki zmniejszające ciśnienie, zapobiegające zakrzepom, zmniejszające obrzęk płuc i dotleniające komórki serca.